भुरळ

इवल्याश्या कोवळ्या पोरी

भल्या पहाटे

दुडूदुडू धावत जाऊन

ओच्यात भरून घेतात

प्राजक्ताची फुलं..

ते चिमण  हात

मग ओवू लागतात

गजरे त्या फुलांचे

मोठ्या आनंदात..!

फुललेले चेहरे

आणि मोहरलेली मने..

मला मात्र चुटपूट

यांना कळत कसे नाही

कोमेजू लागतील

ही टपोरी फुलं

चढत्या उन्हासोबत..

की हे कळूनही

भुरळ पडते यांना 

केशरी देठांची...

( परंपरेनुसार.. ? )

 मग मुली केसांमध्ये

दुधाळ केशरी गजरे माळून

तोऱ्यात फिरतात

उडवत नकटं नाक !

सकाळ सरतेच कधीतरी

मध्यान्ह होतेच कधीतरी

रणरणतं उन्हं माथ्यावर येतं

नि  मुलींच्या हातात राहतात

कोमेजलेली मरणग्रस्त

प्राजक्तफुलं...!!