Welcome...

नमस्कार मित्र आणि मैत्रिणींनो ... माझ्या ब्लॉगवर आपले स्वागत आहे..

8/8/11

Normality चे scale

कधी कधी असे वाटते की आपल्या जवळच्या माणसांच्या हातात normality चे scale आहे.. ते सतत एक स्केल हातात घेऊन उभे असतात आपल्याला तोलत.. त्याची २ टोके म्हणजे minimum आणि maximum .. त्यावर सतत तोलत, जोखत राहतात इतरांना.. सतत नियंत्रण ठेवू पाहतात. इतरांनी कसे बोलावे, वागावे, विचार करावा हे तेच ठरवणार.. इतर लोकांनी त्यांच्या स्केल वर कायम maximum च्या टोकाला पाहिजे असा त्यांचा अट्टाहास.. इतर लोक कसे आहेत हे त्यांना कधी समजून घ्यायचेच नसते, जणूकाही इतरांच्या मनाशी त्यांना काही देणेघेणेच नसते.. असे लोक इतरांमधील केवळ कमीपणा, दोष, चुका  शोधत राहतात आणि त्यानुसार इतर लोकांना बदलू पाहतात.. एखादे model design करावे तसा त्यांचा माणूस त्यांना हवा तसा design करण्याचा प्रयत्न..!! मग त्यात इतरांच्या स्वतंत्र वृत्तीचा, वेगळ्या विचारांचा, स्वप्नांचा बळी गेला तरी चालते, rather तेच त्यांना हवे असते...
   नाही आवडत मला हे..असं कोणी इतरांच्या आयुष्यावर आक्रमण केलेले..खरेतर कोणालाच नाही आवडतं.. अशा लोकांच्या सहवासात जीव गुदमरतो.. त्यांच्या सतत judge करण्याचा त्रास होतो इतरांना..
    प्रत्येक माणूस वेगळा आणि स्वतंत्र असतो.. त्याला तसंच जगू  दयावं सर्वांनी त्याच्या वृत्तीप्रमाणे.. कुठलंही scale न लावता..

8/4/11

चंद्राची कोर रुपेरी

टपोरं चांदणं सांडलं
चंद्राला कोणी पाहिलं
मातीला आभाळ टेकलं
पहाटचं तांबडं फुटलं
जीवाला जीव भेटला
काळजाला चटका लागला
काळजात तू रुतली
चंद्राची कोर रुपेरी
राजानं तुला पळविली
चंद्राची कोर रुपेरी
चंद्राची कोर रुपेरी
चंद्राची कोर रुपेरी

तरीही..

    हो, मला समजतेय की आता तुझं बोट धरून चालणं मला सोडायला हवं.. स्वत:च्या पायांमध्ये बळ एकटवून मी आता एकटीने चालायला हवं. मला पटतंय आणि मान्य आहे की पुन्हा पुन्हा मी तुझा आधार घेत राहिले तर पंगू होऊन राहीन मी कायमचीच..!
   म्हणूनच तुझ्यावर आणि स्वत:वर ही विश्वास ठेवून तुझा हात सोडते आहे. चालायची ताकद आहे रे माझ्यामध्ये, फक्त स्वत:वर विश्वास ठेवण्याची हिम्मत अजून होत नाहीये. त्यामुळेच तर भीती वाटते खूप तुझ्याविना चालण्याची.. तू जवळ नसलास तरी तू मनाने सोबत आहेस ही नुसती कल्पनासुध्धा खूप धीर देते. पण आता जेव्हा हीच कल्पना मला वास्तवापासून दूर नेऊ पाहत आहे, तेव्हा तूच सांग, ही कल्पना सोडून देणेच योग्य ठरेल ना..?
      हो, योग्यच आहे.. या मनाला भुलवणाऱ्या, भरकटवणाऱ्या कल्पनांचा आणि हो, तुझा ही हात आता मला सोडायलाच हवा.. तरच मी उभी राहू शकेन स्वत:च्या पायांवर..
      खूप खूप भीती वाटते रे अनिश्चिततेची, अंधाराची,  झाकोळलेल्या भविष्याची  आणि चटके देणाऱ्या  या दाहक वास्तवाची.. खूप खूप भीती वाटते रे  माझ्याच आतमध्ये वसणाऱ्या माझीच..!
      तरीही.. तरीही तुझा हात आता सोडायलाच हवा...