Being A GypSycho

Whats app वर status काय टाकायचं ?
रोजच्या जगण्यातील महत्त्वाचा प्रश्न !
Status  कसं , जुळून आलं पाहिजे तुमच्या व्यक्तिमत्त्वाला आणि त्यावेळेच्या mood ला . कधी एखादं गाणं, कधी thought , तर कधी नुसतीच गंमत. कधी एखाद्या गोष्टीची आलेली मनस्वी चीड.
        असंच विचार करताना आज नवीनच शब्द सापडला. "GypSycho "
Status टाकलं. "Being A GypSycho "
लगेच सर्वांची उत्सुकता.
"म्हणजे काय गं"
म्हटलं, " Gypsy plus psycho "
त्यात त्याचा टोमणा.  "self -actualisation झालंय का ? "
"हो, झालंयच." त्याला ठणकावलं.
हे पाय काही थांबायचं नावच घेत नाहीत. अंगात वारा शिरल्यासारखं होतं. सारखी नव्याची ओढ, नव्याचा ध्यास. नव्या ठिकाणी जाण्यासाठी जिवाची तगमग.
वाटतं जणू पायाला चाकंच आहेत.
दर सहा महिन्यांनी नव्या ठिकाणी जायची हौस. पण practiacally आणि नोकरीच्या दृष्टीने  ते शक्य नसते. मग दर एक वर्षाने बदलायची जागा. एक वर्ष टिकून रहायचे.
मग अशी दर एक वर्षाने नव्या ठिकाणी पोहोचलेली मी पाहिली की सगळ्यांचे judgement आलेच.
"Unstable आहेस तू."
झालं.
नुकतेच केस कापले. बॉयकट. काही महिन्यांनी असं स्वतःला पूर्ण बदलून टाकायला आवडते मला. स्वतःला renew करत रहायचे periodically.
नवा Dp पाहून पुन्हा messages.
"पुन्हा केस कापले ?"
कंटाळा येतो मला केस विंचरायचा. आयुष्यात बाकीची इतकी महत्त्वाची कामे असताना या dead cells उर्फ केस maintain करण्यात वेळ का वाया घालवायचा ?
पिकूमधल्या दिपीकाचे मस्त केस पाहून वाईट वाटत असतानाच त्याचा message.
" मस्त दिसतेय." हुं, याला तर सगळंच आवडतं.
असं वार्यावर भिरभिरतं आयुष्य मला जाम आवडतं.
आवडतं मला explore करायला.
नवीन ठिकाणांना , वेगवेगळ्या लोकांना , तरूणाईला , सामाजिक प्रश्नांना आणि त्याच्या उत्तरांना explore करणं . हे करता करताच स्वतःच्या आत दडलेल्या उर्मींना चाळून, छानून समजून घेणं.
Risk ?
Risk तर असतेच. अंधारात चाचपडायची, ठेच लागून धडपडायची, रस्ता चुकायची.  हट्टाने घेतलेले निर्णय अपयशी ठरल्यावर  स्वतःवरचा विश्वास हरवण्याची. आनंदाचे क्षण वेचताना निराशेच्या खोल गर्तेत अडकायची.
Risk तर असतेच.
पण ती तर घ्यावीच लागेल. त्याशिवाय स्वतःला शोधता कसे येणार ? स्वतःचा थांगपत्ता कसा धुंडाळणार ?
सगळ्यातून तावूनसुलाखून गेल्याशिवाय काळजाचं पातं धारदार कसं होणार ?
रोज मी cycling, walking , जमेल तो exercise करते. कारण शरीरावर वयाचा गंज नाही चढू द्यायचा मला.
पोटात अन्न टाकताना शक्यतो healthy food च निवडते. कारण चरबीचे थप्पे नको आहेत चढायला माझ्या रक्तवाहिन्यांमध्ये.
मनाचे काय ?
आत्म्याचे काय ?
त्याची पण काळजी घ्यायला हवी ना ?
मनावर नाही चढू द्यायचा गंज भूतकाळाचा, निराशेचा, आळशीपणाचा, समाजाच्या आंधळ्या समजूतींचा, एवढेच काय, तर Security आणि comfort zone चा पण गंज नको.
त्यासाठी Exploration..!
नायना (डॉ. अभय बंग) सांगतात , "खरी लढाई तर आत असते. "
बरोबर आहे नायना. सगळी लढाई आतच. बाहेर उमटतात ते त्याचे पडसाद.
ही आतली तगमग बसूच नाही देत शांत. ही जागवत राहते कित्येक रात्री. ही पेटवत राहते नवनवीन उर्मींचे होमकुंड.
ही चेतवत राहते मेंदूच्या तंतूंना.
या सगळ्यात मी काय गमावते आणि काय मिळवते ?
याचा हिशोब कसा करणार ? समाजाच्या ठरलेल्या चौकटीमध्ये नाही मांडणार मी याचा जमाखर्च.
स्वतःवर असणारा घट्ट विश्वास आणि समोरच्यावर  माणसावर प्रेम एवढं पुरेसं असतं मला जगण्यासाठी.
तू म्हणतोस, "समाज नाकारून चालत नाही."
समाज नाहीच नाकारत मी. पण समाजाची आंधळी धारणा व आंधळी बुद्धी नक्कीच नाकारते.
माझी वेगळी वाट मीच निवडलेली आहे. वेगळी वाट निवडल्यावर शक्यता असतेच इतरांपासून वेगळं व एकटं पडायची. पण ती शक्यता कितीही नकोशी असली तरी मला स्वीकारावी लागेलच. ती स्वीकारूनच ही वाट चालायची आहे मला.
Trust your strength dear..!!