तरीही..

    हो, मला समजतेय की आता तुझं बोट धरून चालणं मला सोडायला हवं.. स्वत:च्या पायांमध्ये बळ एकटवून मी आता एकटीने चालायला हवं. मला पटतंय आणि मान्य आहे की पुन्हा पुन्हा मी तुझा आधार घेत राहिले तर पंगू होऊन राहीन मी कायमचीच..!

   म्हणूनच तुझ्यावर आणि स्वत:वर ही विश्वास ठेवून तुझा हात सोडते आहे. चालायची ताकद आहे रे माझ्यामध्ये, फक्त स्वत:वर विश्वास ठेवण्याची हिम्मत अजून होत नाहीये. त्यामुळेच तर भीती वाटते खूप तुझ्याविना चालण्याची.. तू जवळ नसलास तरी तू मनाने सोबत आहेस ही नुसती कल्पनासुध्धा खूप धीर देते. पण आता जेव्हा हीच कल्पना मला वास्तवापासून दूर नेऊ पाहत आहे, तेव्हा तूच सांग, ही कल्पना सोडून देणेच योग्य ठरेल ना..?

      हो, योग्यच आहे.. या मनाला भुलवणाऱ्या, भरकटवणाऱ्या कल्पनांचा आणि हो, तुझा ही हात आता मला सोडायलाच हवा.. तरच मी उभी राहू शकेन स्वत:च्या पायांवर..

      खूप खूप भीती वाटते रे अनिश्चिततेची, अंधाराची,  झाकोळलेल्या भविष्याची  आणि चटके देणाऱ्या  या दाहक वास्तवाची.. खूप खूप भीती वाटते रे  माझ्याच आतमध्ये वसणाऱ्या माझीच..!

      तरीही.. तरीही तुझा हात आता सोडायलाच हवा...