गुरुपौर्णिमेनिमित्त..

प्रिय सर ,

आज मनाच्या गाभ्यातून आठवताहेत काही सुंदर रम्य क्षण.... शाळेतील चिमुकले क्षण.. प्रेमळ मायाळू आठवणी..

      तुम्ही नेहमीच स्वीकारले मला सर्व गुणदोषांसकट आणि निरपेक्षपणे प्रेम दिले, माझा सारा वेडेपणा सुद्धा सहन करत... त्यावेळी ते समजले नाही पण आज त्याचे महत्त्व जाणवते आहे.. आज जी काही मी आहे ती तुम्ही घडवले मला म्हणूनच..

  जेव्हा जेव्हा धीर सुटायचा, एखाद्या समस्येने मी घाबरून जायचे, तेव्हा तुम्हाला ते न सांगताच कळायचे..तुमचा मायेचा स्वर आणि  पाठीवरचा हात सारी काळजी दूर करायचा.. त्यासाठी तुम्हाला औपचरिक भाषणाची गरजच पडली नाही, तुमचा प्रेमाचा  एक शब्दच पुरेसा असायचा.. 

    कधी चूक झाली तर तुमच्या समोर शरमेने मान खाली जायची.. तुम्हाला sorry म्हणताना आवाज ओठांतच अडकायचा, हुंदका फुटायचा, तेव्हा माझ्यापेक्षा तुम्हालाच जास्त वाईट वाटायचे..थोडेसे रागावून, मग तुम्हीच समजूत घालायचे.. शिक्षा जरी केली तरी तुम्ही चूक कबूल करून त्यातून धडा घ्यायला शिकवले आणि तेही ताठ मानेने करायला लावले, स्वत: बद्दल लाज न बाळगता..

     कधी टेस्ट असायची, अभ्यास झाला नसला कि मला पळून जाऊ वाटायचे, टेस्ट बुडवायचा मोह व्हायचा..तुम्हाला सांगायला यावे अभ्यास झाला नाही म्हणून तर तुम्ही समजावून सांगायचे , टेस्ट चुकवायची नाही म्हणून, भले मार्क्स कमी का पडेनात.. यातूनच तुम्ही धैर्याने अडचणींचा सामना करायला शिकवले, पण तोंड लपवून पळून जायची परवानगी नाही दिली कधीच.. 

     कधी नकळतपणे मनात नसतानाही चुकीचे वागले, तेव्हा माझ्यावर विश्वास ठेवून प्रेमाने माफ ही केले..पण कधीच आरोपीच्या पिंजऱ्यात उभे नाही केले सर्वांसमोर.. चुकीसाठी अपमान करणे तर तुम्हाला कधी मान्यच नव्हते..

      कधी आतूनच निराशा पोखरत आली..आतल्या दुःखाचे, वेदनेचे कढ चेहऱ्यावर उमटले , तेव्हाही जिवलग मैत्रीणीपेक्षा ते तुम्हीच आधी वाचले आणि स्पर्श न करताही केवळ तुमच्या ममतेनेच सारे व्रण भरून काढले... वेळोवेळी जखमा भरून आल्या त्या तुमच्याच वात्सल्याने..

      आज मोठे झाल्याचा मोठाच तोटा जाणवत आहे आणि कळ उठतीये खोलवर तुमच्या आठवणीने... या बाहेरच्या शहाण्या पण असुरक्षित जगात मी गोंधळून गेले आहे, हरवले आहे.. स्वत:ची ओळख विसरून स्वत:पुढेच मान खाली घालून उभी राहते तेव्हा तुमची आठवण येते "सर" ... कधी वस्तुस्थितीचा  भयाण अंध:कार पाहून तोंड चुकवून पळून जायची इच्छा बळकट होत जाते तेव्हा कुठूनतरी तुम्ही आठवता मला पळून जायची परवानगी नाकारत.. तुमच्यासमोर स्वत:ला असे गलितगात्र पाहून खूप वाईट वाटते..पण मग विश्वास वाटतो की तुम्ही समजून घ्याल..घ्याल ना..?? बघा नुसता तुमच्या समजूतदार, आश्वासक आठवणींचा हात हातात घेतला तरी किती आधार वाटतो आहे मला.. हळूहळू तुमच्या जीवनदायी प्रेमाचा स्त्रोत प्रवाहित होतो आहे माझ्या अणुरेणूंमध्ये .. तुमच्या माझ्यावरील प्रगाढ विश्वासाचे कवच घट्ट धरून ठेवीन मी माझ्या अस्तित्वाभोवती.. नुसत्या या विचारानेच किती बळ मिळतेय.. 

    सर, तुमच्या संस्कारांना योग्य न्याय देईन मी.. तुमच्या अतूट विश्वासाला जागेन मी.. फक्त तुमची प्रेमळ आठवण राहू द्या सोबत अशीच..

  

                                                                   तुमचीच शिष्या..