सारांश..

   या एकाकी निर्जन प्रदेशात नव्यानेच आलेय.. अजूनही सरावलेले नाहीत माझे डोळे अन मनही या अनोळखी अंधाराला..! अजूनही चाचपडणं चालूच आहे..  हो, पण जिद्द मात्र आहे शाबूत पुन्हा नवी सुरुवात करण्याची.. त्यावरच तर टाकलाय सारा भरवसा उद्याचा..!

       चालत राहते, ठेचकाळते, खुरडत राहते, पुन्हा उभी राहते, चालत राहते, अडखळते, थांबते, पुन्हा सुरुवात करते... हा माझ्या अस्तित्वाचा सारांश..

       पूर्वी भ्रम होते बरेचसे सोबत, पण जसा सूर्य येऊ लागला माथ्यावर, तसे वितळत गेले सारेच.. बाष्प बनून विरून गेले हवेत.. आता एकटी पडले आहे, परंतु तरीही भ्रम नाहीसे झाल्याचं मोठं समाधान गाठीशी बांधून चालत आहे..

     खूपदा वाटलं, आपणही वितळून जावं एखादा विस्तव हातावर ठेवून.. पण मग मीच मला खडसावलं.. असं जर मी केलं, तर हे माणसांचं जग मलाही एक भ्रमच ठरवेल, माझं अस्तित्वही मग एक खोटा आभासच ठरेल.. नाही, असं मुळीच चालणार नाही मला.. भले या अथांग प्रदेशात असेन मी केवळ एका बिंदू एवढी, पण तरीही मी आहे खरीखुरी, भ्रमाच्या पलीकडे जाऊन उरणारी..

      या सूर्याच्या तेजाचा एक अंश तेवतोय माझ्या ऊरातही...त्याला मी असं सहजासहजी नाही बळी पडू देणार जगाच्या भलावणीला भेदरून.. पूर्वी बऱ्याचदा बळी पडले होते मोहक आश्वासनांना, पण आता भ्रम संपले म्हटल्यावर मोहही संपले, तात्पुरते का होईना..!

           अशीच चालत राहीन मी गुंडाळून माझं सारं असणं नसणं या मातीच्या देहामध्ये.. !

           खुपदा कोसळले आहे, अगदी अजूनही खोल खोल गर्तेमध्ये स्वत:ला हरवून कोसळते.. कधी माझी लक्तरं वावटळीसोबत होतात पसार वाऱ्यावर दूर दूर.. कधी विजेचा लोळ येऊन करतो राखरांगोळी माझ्या तनाची आणि मनाचीही..

          आणि यातलं अगदीच काही झालं नाही तर माझ्याच मनातील असंख्य गिधाडं फाडू लागतात माझीच आतडी, मनसोक्तपणे ओरबाडू लागतात माझंच स्वत्व..!

          पण या साऱ्यालाही पुरून उरते माझी चिवट इच्छा...! याला जीवनेच्छा नाही म्हणू शकत कारण ही काही श्वासांची भिकार इच्छा मुळीच नाहीये.. ही इच्छा आहे माझ्यातील तेजाचा, माझ्यातील सत्याचा अंश जपण्याची दुर्दम्य इच्छा.. ही आहे माझ्या आतील धगीला प्रामाणिक राहण्याची इच्छा.. माथ्यावरील सूर्याशी नातं सांगणारी जी एक तेज शलाका लपवली आहे मी या कातडीखाली, तिला प्राणपणाने जपण्याची अनिवार इच्छा..!

        त्यासाठीच तर केवळ पुन्हा पुन्हा गोळा करत राहते मी माझे अस्ताव्यस्त पसरलेले तनाचे अन मनाचे अवशेष, पुन्हा एकदा भरते ते या मातीच्या गोणीत अन पुन्हा करते सुरुवात सूर्य माथ्यावर घेऊन चालायला...