कधी कधी एखादी वाट मोहात पडते, अनोळखी असूनही आपण घेतो ती इतर सरळ मार्ग सोडून.. कधी पुढे जाऊन त्या वाटेवर अडखळतो, हरवतो. वेळीच समजतं की पुढे चालणं जमणार नाही; मग वळून परत येतो. पण ती मोहाची वाट पुन्हा पुन्हा खुणावेल, म्हणून मग एखादा दगड लावून देतो खुणेसाठी, ती वाट कायमची बंद करण्यासाठी. पण तीच तर चूक होऊन बसते.. इतर असंख्य वाटांवरून आयुष्य धुंडाळता धुंडाळता क्रॉस ओव्हर होऊन त्या जुन्या वाटेशेजारून निघताना आपण ठेच खात राहतो पुन्हा पुन्हा त्या खुणेच्या दगडाशी.. आणि ती ठणकणारी ठेच पुन्हा पुन्हा आठवण करून देत राहते त्या निश्चयाने दूर ठेवलेल्या पण मोहवणाऱ्या वाटेची..! मग कळून चुकतं, पूर्वी जर तो दगड तिथे लावलाच नसता, तर अशी ठेच बसली नसती आणि इतर असंख्य वाटांमध्ये ही वाटही विरघळून गेली असती अलगदपणे, मागे कसलीही खूण न ठेवता..!!
खूप छान ..
ReplyDelete