कधीमधी वाटते..

छोटेसे नाजूक फूल...कागदी फुलासारखे ..मोजून फ़क्त चार पाकळ्या..पण त्या जिवंत  रक्तवर्णी ... सुबक..
मधूनच फुटलेला सुकट देठ..तोही तांबूस पण फिकुट्लेला..
त्यातून अगदी वरपर्यंत पोहोचलेले नाजूक तंतू अन त्यावर विसावलेले इवले इवले परागकण...
किती सहज सोप्पे , इटुकले अस्तित्व पण स्वयंभू आणि परिपूर्ण..                       
याच्या कित्येक पिढ्या या जमिनीतून वर आल्या आणि गेल्या असतील ...
त्याच मालेतील   हे इवलेसे गवतफूल.. गंधहीन तरीही स्वत: मधेच परिपूर्ण..
ना कसली अपूर्णता, ना कसली तडफड, ना कसली खंत आणि ना कसला अस्वस्थपणाचा शाप...
  एवढेसे हे सौंदर्यतत्व..पण त्याने सामावून घेतलेले परतत्व  मात्र अनिर्बंध अविनाशी..
  किती सहज सुंदर मिलाफ आहे हा साकाराचा निराकाराशी...
   या गवतफुलाचे साधे उमलणे साऱ्या गहन प्रश्नांच्या पार जाऊन चिरतत्वाशी भिडणारे...
  या क्षणभंगुर इवल्या अस्तित्वाला हे जमते,
मग मनुष्य तर इतका बुद्धीमान, निसर्गाच्या कलेमधील उत्कृष्ट देणग्यांचा   हक्कदार...त्याला का जमू नये हे....??
कि त्याचे बुद्धीचे वरदानच हिरावून घेऊ पाहतो आहे त्याचा सहज सुलभ  जगण्याचा, उत्कटपणे उमलण्याचा  जन्मसिद्ध वारसा..??